Bondalingar på ferie bør aktiverast. Dei kan ikkje berre ligge stilt og sjå på sola. Bondalingar er eigentleg laga for å gå i motbakke, tenkte eg. Eg var tilfeldigvis på Gran Canaria samtidig som Edel, Rasmus, Inger og Ivar Svein Mo. Litt av den vakre og annanleis naturen som er på toppen av øya, burde dei få sjå.
Då var vi klar for oppstigning. Arve, Rasmus,Edel og Inger og foto Ivar
På 1700 talet fekk det spanske kongehuset bygd eit nettverk av vegar over heile Gran Canaria. Camino Reales (kongevegane). Vegane vart bygde av fangar. Det vert sagt at dei vart drivne so hardt at mange fekk bøte med livet, og vart gravlagde under vegen der dei falt om.
 |
 |
| Ein fint rydda og steinlagde sti, førde oss oppover i fjellet | Her i den steinlagde vegen ligg der kanskje gravlagde fangar. |
 |
|
| Spansk Trollstige. Kanskje litt vanskeleg å sjå, men den svingete vegen går heilt til toppen av bilete og forsvinn ut i himmelsjå. |
 |
 |
| Med godt handarbeid, og utan tele og vassproblem kan ein veg sjå slik ut etter 300 år. | Lurt å ha med drikke. Svært få bekkar å sjå. |
Ein del av denne vegen vert kalla Camino de la Plata (Sølvstien). Og den vegen ville eg vise dei andre sydenfararane.
Eg fekk leigd en bil... Ein liten Fiat Punto. "No Problem" sa utleigaren då eg spurde om en bil med plass til 5 voksne. Vi køyrde innover og oppover frå Mas Palomas til vi var på omlag 900 meters høgde. Der startar stien. Litt vanskeleg å finne byrjinga. Den startar opp ein privat veg... og bak eit hus. Men derifrå er det innover og oppover langs ein fint rydda sti. Fin jamn stigning, med nokre få bratte parti. Men ingenting for folk som er vande til våre heimlege fjell.
 |
 |
| Turre vassdemningar ligg i fjellsida | Røra går nedetter fjellsida |
 |
 |
| Og her dukka det opp ei vasspøyte også, men ingen vart frista å fylle opp vassflaskene, av dette vatnet. |
Og er det ikkje ei løvetann? |
I byrjinga, gir stigninga raskt mykje utsikt.
 |
 |
| Ikkje så bratt lenger. | Bytestein.... eller kansje vassrett-stein?? |
Ein kvil i bakken måtte til etter vi var komne opp og begynte å gå gjennom den grøne pinjeskogen
Godt med litt skugge gjennom skogen.
|
|
|
| Eit kors | Med ei innskriftplate |
 |
| Nasjonalpark |
Litt tungt var det opp den svingete brulagde vegen til fjellmassivet Pozo de las Nieve(Snøbrønnen). Her kom vi over ei uttørka vassdemning. Sjølv har eg aldri tidligare sett denne demninga turr. Fyld til randen, har eg faktisk sett den. Dei lokale har fortalt att denne vinteren har vore den turraste i manns minne. Vi som er vande til å "hele" vatn for å få det vekk, studerte med fasinasjon, det avanserte grøftesystemet som var bygd for å få med kvar ein dråpe vatn. Skal tru om bøndene har krangla over vatnet her og?
Så vart stien flatare. Det vart lettare å gå gjennom grøne pinjeskogen. Desse pinjetrea har den evna å ta fukt frå lufta og føre den i bakken. Dette gjer at andre artar kan klare seg sjølv med lite nedbør. Mykje av Gran Canaria var dekt av pinjeskog i eldre tider. Etterkvart vart øya nesten avskoga og dette viste seg å være svært skadeleg på mange måtar. Kanskje først og fremst for det vart fort uttørka. Derfor vart det på 50-talet starta med planting av skog, og det er dei trea vi ser i dag.
Resten av turen gjekk gjennom skogen, med lett stigning, sett vekk frå eit par korte skråningar. Så nådde vi Gran Canarias topp, Pico de las Nieves (Snøtoppen) 1949 moh. Ikkje heilt sant. På høgste punktet står det ein militær radar. Der er det bilveg og avsperra område. Derfor er gikk vi på toppen syd/vest for det høgste punktet. Likevel... ein topp er ein topp sjølv om han er eit par meter lavare.
Heirfrå fekk vi ei fin utsikt over øya. Ein ser den kjendt fjellformasjonen Roque Nublo og heilt over til Pico de Teide på Tenerife.... Spanias høgste fjell på 3718moh.
 |
 |
Roque Nublo |
Funn av inskripsjonar i fjell og andre teikn, gjer at ein meiner Roque Nublo var ein heilag stad for urfolket på Kanariøyane. |
Og då var det siste etappe til sjølve toppen.
Roque Nublo med øya Tenerife i horisonten.
 |
 |
| Og utsikta var enorm slik vi er vant med heime. | Langt nede ser vi bygder med vegar og grøne markar og vass oppsamlings kumar. Ein kan berre lure på korleis dei får tak i vatn? |
 |
 |
| Over på den andre toppen ligg der eit militæranlegg |
(Alle bileta kan klikkast på for stor størrelse)
Kommentarar
Vi hadde ein fem timars flytur frå Vigra til Gran Canaria og medan eg sat i flyet så tenkte eg på desse stakkars flygarane som reiser denne turen fleire gongar i veka. Og som voksen så kunne eg no være med å bidra slik denne "stakkars flygaren vår" fekk litt mosjon og frisk luft, ved å delta på denne turen. Og ikkje minst kunne eg være moralsk støtte, når han skulle være under svigerforeldra sin "pisk" ein heil dag. Ja, om ikkje anna kunne eg bidra med å halde samtalen i gong.
Kl. 10 kom Arve og svigerforeldra og henta oss på hotellet i ein liten leigebil. Vi sat trangt i baksete, sikkert på same måte som han hadde i sin arbeidsplass. I presis køyring på motorvegane til Las Palmas gjekk turen vidare, meir ut på bygda og oppi høgda, og vi vart guida og fortalt om historie og bygdelivet av ein svært så lokalkjend mann. Og etter vi hadde gjort unna vel ein times tid i bil, kom vi til ein parkeringsplass der "Kongevegane" starta.
Etter ei stund på dei flotte steinlagde gangvegane forsto eg at mine tankar for dagen hadde vore heilt feil. Her hadde vi ein sprek og verdsvant kar, som meistra sin omgong med svigerforeldra og naboar på same måte som han elegant meistrar dei store flya. Kjemien i fylgje var det aller beste. Var det ei lang tung stigning og det begynte å gå sakte, så vart vi fortalde om kor bra det vart når vi kom på toppen. Slik gjekk turen utruleg lett og eg har vanskeleg å forstå at vi hadde ei oppstigning på tusen meter. - Det same som ein tur på Skårasalen her heime? Varmen var ikkje noko problem i det heile her i fjella, då vi hadde ein svalande vind heile tida, så berre vi fordelte vassflaska fornuftigt over heile dagen gjekk dette fint. Det var ikkje lange stunda før eg fannn ut at mi viktigaste oppgåve med turen, var å ikkje være ei seinke for dei andre ;-D
Vi som bønder såg med bekymring over det avsvidde jorbruksområdet og det såg ut som dei fleste husa på bygdene var fråflytta. Her hadde det sikkert vore mykje folk og vasskanalane og oppsamlingskummane vitna om ein flott og langt utvikla kultur. Ja eg tenkte at dette var ikkje ulikt kverngrova heime som var gravd med hand, og med hjelp av folk frå Skjåk, som var i slutten på 1800-talet,landets fremste innan faget. Og ikkje minst kom tankane om skal bygdene våre sjå slik ut ein dag, men motsett til avsviing, vert dei attgrodde?
-Eg måtte berre spørje vår guide om kva i all verden lever dei av?
-Og svaret: Dette er same spørsmålet som amerikanske turistar stiller seg på ein cruisetur inngjennom Hjørundfjorden, svarde Arve lurt.
Etter ein fin oppstigning kom vi til ein grøn og fin skog, og her fortalde Arve om at når han kom innover øya med fly, så såg han ofte skodde som låg tett rundt toppen og han trudde det var ei viktig årsak for at her var nok fuktigheit i jorda til at her var så grønt.
Etter vi hadde bestege toppen tok vi "turistane" ein kort veg ned til hovudvegen på andre sida og denne "stakkars flygaren vår" sprang nedatt same vegen som vi kom opp, og henta bilen. Det var ikkje lange tida vi venta før transporten kom og gjekk rett til eit lokalt gjestehus som serverte oss ein festmiddag med drikke og lokale smakebitar som handmat. Bestilt av Arve på spansk, sjølvsagt.
Tusen takk Arve for at du brukte av di tid til å vise oss denne flotte plassen. Desse gode ferieminna vil vi huske så lenge vi lever. Den flotte skildringa du har i artikkelen din, fortel det meste om turen vår.
Mvh Ivar