Ho har blada i bilete og gjort opptak og atter opptak. Ting skal forteljast og blikk skal festast. Så sviktar lyden, og mikrofonen losnar. Så aukar vinden, eller så kjem ein bil. Ein dag var vi godt i gang, så var det nokon som fyrte opp eit bål. Dermed vart det å kome seg i hus. Men Hilde er like roleg og behageleg.
Ingenting å seie på kontakta mellom Ragna Riise og Hilde. Og det trengdest nok, for tante Ragna hadde den tyngste historia å fortelje.
Eg er nesten dagstøtt ned til det gamle tunet utan at eg ofrar historia ein tanke. Men det vert med ein gong noko anna når ein må hente det fram frå minnet. Då kjem det fram både bilete og redsel som ein har fortrengt i årevis. Då blokkerar klompen i halsen opptaket, og ein må ta det på nytt. Men det er rart med det, for kvar gong ein fortel og gjenopplever , til lettare vert det.
Siste dagen med opptak for min del, enda Hilde og eg på Sæbø for å gå oppatt siste del av turen eg gjorde til Sæbø den gongen. Eg likte det berre så passeleg, men Hilde fekk meg med så fint at det vart ikkje ubehageleg i det heile.
Etterpå var vi på vaflebesøk hos tante Ragna.
"Bare kaffi, Ragna", sa Hilde. Men det vart nok litt vafler også.
Då eg gjekk, måtte det fiksast litt på eit opptak, før dei skulle på Hjørundfjordheimen for å gjere opptak av Ragna og dei andre syngedamene.
Berre litt finpuss, det var noke som vart litt utydeleg sist.
Så håpar eg at Hilde gjer det godt med dokumentaren som ho skal levere som ein eksamensdel på utdanninga si.
Ikkje minst håpar eg at det vert ein arbeid som greier å få ettertida til å forstå kva som gjekk tapt i Korsafonna.
Det er ikkje tvil om at barndomsåra og miljøet ein veks opp i har stor betydning for resten av livet for dei fleste. Men for oss som vaks opp på Gamle- Rise er alt uendra frå tida før alt vart utsletta. I alle fall har eg mykje av det inntakt om eg vil ta det fram. Eg kan til og med kjenne lukta av brennenesle og skvalderkål når eg i tankane spring gjennom gamle bærhagen framom løda vår. Personar og bygningar kjem også klart fram,- om eg vil.
Litt av dette håpar eg kan formidlast til ettertida. Det er ikkje lett, som Hilde seier, å formidle det til både bygdafolk og til dei som aldri har vore i Bondalen.
Eg håpar at ho lukkast. Det fortenar ho.
Eg må tilstå at eg er ikkje sikker på om eg greier å sjå filmen. I alle fall ikkje med det første. Men kanskje ein gong før kyrkjeklokka slår meg ut?
Kommentarar
Sjølv hugsar eg dagen fole godt, dagane etterpå også. Det har vore med på å motivere meg til 30 år som aktiv i hjelpekorpset.
Det var også ei tid der borna skulde sparast for å snakke om ting. Dersom ein ikkje snakka om det vilde borna gløyme det. Dagen etter fornna gikk var vi (familien) nede på Riise og gikk rundt å såg på øydeleggelsane. Så kom presten og dokteren, og sa at Fru Aarskog ikke burde ta med barna ned, vi burde spares for slike påkjenninger og heller ikke burde hun snakke med oss om det. Vi kunne ta varig skade på sjelen. Og det ville ho no ikkje så då var det best å snakke det vekk.
Heldigvis var Pål-Ole evakuert fram til oss. Etter middagen og middagskvilda sette han seg ut på trappa og "talte med børnene". Då lanserte vi alle våre teoriar om kva som hadde hent og kvifor. Å han lytta og gav svar.
Eg hugsar han som ein veldig glad mann, med latteren lysande ut av augo, augebryna dansa, heile fjeset bar preg av latter, og skuldrane rista av latter der han sat i uttrappa å røyte pipe.
Våre forsøk på å forklare ulykka som ramma nabohusa og tok leikekameraten til tvillingane var nok ganske fantasifulle. Men takka være Pål-Ole fekk vi snakka om det, og vart korrigerte på tinga.
Det var nok ikkje jasegeita som var på feil adresse (den skulde ta born som ikkje var lydige sa Simon), eller Vår Herre som brukte snøras som kladd for verdens undergang... Å ein heil del andre teoriar.
Men når han lanserte teorien om at årsaka var lagdeling i snøven, då gav vi opp. Han Pål-Ole hadde slik fantasi at det gjekk ikkje and å tru på han...
Håper eg får muligheta til å sjå filmen.
Eg kjenner tårene presser på berre av å tenkje på at filminga er i gang, og tanken på å få sjå og høyre denne historia dykkar og vår, som vi har vekse opp med, ein gong til.
Det blir sterke bilete på skjermen for oss i andre ledd og, men så inderleg viktig at dette blir "arkivert" for framtida og dei som kjem etter..
Tusen takk til alle dokke som er med på å gjere dette verkeleg! Eg kjenner eg er så kry, så kry over de som er med, at de orkar å dele dette vonde. Dokke der oppe står det så inderleg respekt av. Ikkje anna å vente at heimlengting kjem oftare og oftare:).Flotte familien min.
Gratulerer Hilde!