Dette motivet kallar fram ein del gamle minner som eg kan tenkje meg å dele med fleire.

Både fotograf/forlag og namn på motivet er trykt på framsida i kortet. 

 Grinda Åreneset Bøvika mot Skruen

Eg tenkjer meg tilbake til 1950.

Vi er på veg frå Urkebygda, kjem innover langs Norangsfjorden og har nettopp passert Skredevika og Åreneset. Her møter vi grinda som skal hindre at husdyra kjem inn på Maudebøen og et opp graset no like før slåtten tek til. 

Eg har fått lov til å vere grindagut for Arthur med lastebilen og Leif vegvaktar som er ute med vegskrapa på slep bak bilen. Det er så sjeldan å sitje på ein bil at det er turen verdt og litt nytte for seg må ein gjere ved å springe og late opp og att grinda slik at arbeidsfolket ikkje vart hefta.

Vi ser innover til Bøvika, den mest populære badeplassen. Det er for langt å springe dit og bade til kvardags, men på søndagen er det rikeleg med tid. (Det er i Bøvika det no til dags vert sysla med plan om å få ruste opp til ein betre badeplass. Og ikkje minst: Både Norangdal Grendalag og Urke Grendalag vil gå saman i arbeidet).

Raudeneset,  straks inn om Bøvika, er landingsplass for ungane frå Stenes, rett over fjorden. Om morgonen ror foreldra dei over og så går dei til Urke, har sine lange 5-6 timar på skule annan kvar dag, og så er det tilbake til Raudeneset. Viss ikkje robåten er på plass, ropar dei over og må smørje seg med tålmod til det passar dei vaksne å hente dei. I solvarmen er det sikkert greit, men det er langt fleire dagar med både regn og vind.

Raudeneset har fått namnet sitt fordi berget og steinen har rust-raud farge etter olivinåra som går tvers gjennom fjellmassivet her.

Ja, det var tankane som kom sigande. Resten av motivet med Skruen og Keipen i bakgrunnen er så velkjent..

I dag (31.06) har eg fått oversendt eit gammalt postkort frå Øyelandet:

Extrafortjeneste grindgutt 

Dette kortet syner grindaguten i arbeid. Ein hesteskyss kjem nedover mot Øyegardane. Grindaguten følgjer ikkje skyssen, men er på plass og utfører oppdraget sitt. I det skyssen passerer, skulle kusken syte for å lønne med eitt eller nokre øre for jobben. Turistane kunne og ha nokre slantar som vart kasta ned til guten som då sjølvsagt skulle ha lært seg såpass at han kunne framføre takk på engelsk. Grindaguten skulle følgje med om det kom skyss, vere på plass når skyssen kom og gjere jobben. Viss skysskaren måtte vente, vart ekstrafortenesta mindre, må ein rekne med.

 

Eg vil tru at der det var fleire gardar som hadde ordna med grind, var det ei ordning med kvar sin dag å vere grindagut. Om det var berre ein gard som hadde grindhaldet, ja då kunne grindaguten rekne med å ha monopol på grinda. 

Det var dei dagane det var storbåt (turistbåt) det vart snakk om gode inntekter for grindaguten. Om det var hesteskyss eller åra etter 1930, då bilane gjorde sitt inntog, like fullt var det behov for grindaguten - som sikkert kunne vere ei jente og!

 

I Norsk Biografisk Leksikon har eg funne opplysningar om at Rasmus Berntsson Skylstad (f.1893), som enda si utanrikspolitiske karriere som ambassadør i Paris, tente sin aller første pengar som grindagut på Skylstad.

Takk for tilsendt postkort, Ivar Svein!