Vi tok 08.45 ferja frå Sæbø og køyrde innover mot Urke. Vi følgde Knut (Hustad) sitt tips, og køyrde ein liten kilometere framover Urkesida, der vi møtte på ei fonn. Anleggsvegen ved Klokk tok seg heller ikkje så godt ut, sjølv for oss med firjulstrekkar. Vi skulle imidlertid ikkje framover Langseterdalen så vi tok nok det beste vegvalet. I lag med ein annan kar, som skulle på Slogen, parkerte vi ved vegkanten og byrja straks å gå.
Innover Urkedalen med tilbakeblikk på Hjørundfjorden og Skårasalen bak.
Vi gjekk i skygge den første halvannen timen innover Urkedalen og i munningen på Grøtdalen, noko som gjorde tryggare å gå på den sida vi gjekk. Den nordvente sida får ikkje sol før lenger ute på dagen noko som kunne gjere nedturen farefull. På den andre sida av dalen og inn over Nordkopen derimot var rabalder og bråk, jamt heile dagen. Ikkje rart at det er kanskje Noregs mest skredutsatte dal!
Mange snøskred i Nordkopen. Når vi kom ned igjen var heile området bada i sol og det resulterte i eit virvar av fonner. Grøtdalen opp til høgre. Skispor viser at det hadde vore folk her før, og heldigvis gjekk skispora både opp og ned.
For og kome seg opp til Grødalsplatået måtte vi gå oppover ei renne, eller rettare sagt eit gjel som likna mest på ein half-pipe. Den blei brattare og smalare lengst opp og det kan seiast at underteikna, i irritasjon over nokre stadig tvilande fellar, tok av seg skina og gjekk resten av den omlag 35 grader bratte renna. Sjefen sjølv(far min), som endeleg hadde teke seg ein tur ut av gravemaskina, jaga beint på oppover renna, kanskje for å vise litt prestisje, eller berre at det ligg i kroppen å bale seg oppover bratte sider eller renner anten til fots eller på ski.
Endeleg oppe i Grøtdalen og sola. Sjefen hang godt over stavane i det han nådde kanten, her med Saksa og Breidfonnhornet bak.
Etter ei matpause og lett vandring innover dei store viddene til Grøtdalen, kom vi fram til skaret der vi skulle byrje å ta fatt på austryggen til toppen. Her møtte vi på tre sykkylvingar som hadde same mål for auge som oss. Urkedalstinden, eller som dei kallar han: Søre Regndalstind. Dei hadde gått via Storbreskaret frå Velleseterdalen.
Ved skaret der vi møtte andre folk som skulle på Urkedalstinden. Regndalen under og Velledalen i Sykkylven heilt nedst.
For eit oversiktsbilete av ruta, sjekk Svein Myhre sitt bilete frå Bjønnatanna: http://fjellinordvest.net/content/view/203/167/
Bilete frå oppstigninga mot kjende profilar. Storbreskaret og skispora til sykkylvingane til venstre.
Desse var i kjende trakter.
Oppover austryggen blei det brattare og brattare og alle bestemte seg for å ta av seg skia. Vi "dødelege", eg og far min, sette dei igjen, medan dei andre batt dei fast i sekken...
Det bratnar til.
No let eg bileta ta over, dei fortel resten.
Bratt?
Toppen er nådd.
Utsikt frå toppen del 1.
Del 2...
...og del 3.
Jammen kom det ikkje ein til.
Vidare følger nedkøyringa til dei "udødelege"...
Det var det å finne det beste vegvalet. Her var det ikkje så mange val...
Den første sette av...
Stoppar...
Resten kjem og ein sett utføre...
Her blei det mange rullande snøballar...
Berre to igjen.
Og vips...
...så var dei borte. Nedkøyringa gjekk føre seg til høgre for denne ryggen.
Vi "dødelege" rann ned same veg som vi kom opp noko som var ei flott side. Har desverre ikkje noko foto av den, men har eit som syner delar av begge nedkøyringane.
Her ser vi spora deira som rann rett ned, medan den sida vi rann ligg gøymd bak kulen som vi måtte runde til høgre i bilete.
Sjefen i slakkare omstendigheiter nedover Grøtdalen.
Underteikna nyt utsikta før den siste sida gjenstår.
Så var den også ferdig(t.h). Som bilete viser, gjekk det også mange ras denne dagen òg.
Eit siste gjennsyn med toppen.
Turdag: Laurdag 19 april.
Kommentarar